Cannon Fodder to gra-legenda. Wszyscy starsi ciałem gracze łamali nad tą grą swoje myszki i klawiatury. Być dowódcą oddziału żołnierzy to nie lada gratka. A Cannon Fodder dawał nam taką możliwość. Na samym początku w misji bierze udział dwóch, trzech ludzi, a kandydatów do woja jest niewielu. Potem liczba rośnie i rośnie, a my odnosimy kolejne sukcesy. To chyba jedna z pierwszych gier, w której wprowadzono rozwój jednostek. Otóż, kiedy nasi żołnierze przeżyją misję, zostają awansowani na kolejny stopień. Po kilku misjach ze zwykłych szeregowców mamy już napakowanych kapitanów. Czy ma to jakiś wpływ na rozgrywkę? Hm... Chyba nie, ale fajnie jest dbać o swoich żołnierzyków. A gdzie wysyłamy swoich podopiecznych? Różnie: a to dżungla, a to Arktyka, a to jakieś pustynie... Śmigają po całym świecie. Grafika nie jest może teraz najwyższych lotów, ale cieszy moje oko. Gra jest też niewątpliwie trudna: o ile pierwsze misje (całe misje, nie podetapy) to bułeczka z masełkiem, to później dostajemy schabowego z dużą ilością kartofelków. Dlaczego więc CF był (i jest!) popularny? Nie wspomniałem o jednym: muzyka! Muza w Cannon Fodder bije rekordy i szczyty wprost w mordę. Muzyka, kiedy pokazywani są polegli żołnierze, chwyta za serce. Nieraz uroniłem łezkę nad swoimi ludźmi. Natomiast muzyka, kiedy pokazywany jest śmigłowiec niosący naszych żołnierzy, zagrzewa do boju. A grywalność? Heh, tu też mamy rekord. Podsumowując: Cannon Fodder to ciekawa strategia. Coś w stylu Jagged Alliance – tyle tylko, że starszy. Moja ocena to 8+/10.

Plusy:

-oryginalność

-"porcja" humoru

-bardzo wciąga

Minusy:

-czasami za trudna...