Settlersi to jedna z dłuższych sag w historii gier komputerowych. Dzisiaj możemy dostać w swoje chciwe łapki część piątą (z dodatkiem), a mało kto pamięta początek tej serii. Wypadałoby więc to i owo przypomnieć. W menu głównym mamy do wyboru kilka opcji gry: możemy grać w kampanię, tutorial, swobodną misję... Ogólnie, nic nowego i ciekawego. Po rozpoczęciu gry musimy wybrać miejsce na swoją siedzibę (pomaga nam w tym opcja facecika z brodą – informuje nas, jakie surowce mineralne są w pobliżu i czy jest ich dużo). Stawiamy zameczek, stawiamy pierwsze plany budowli, doprowadzamy drogę z zamku i budowniczowie maszerują posłusznie. Właśnie: w grze nie ma kontroli nad ŻADNYM podwładnym. Oni robią to, co im powiesz. Idziemy dalej: mamy już pierwsze budynki: chata kamieniarza, drwala i leśniczego. Do tego dostawiamy tartak, farmy, rzeźnika, piekarza, młyn, kowala, kopalnie... Uff, dużo tego. Z początku czujemy się skołowani, ale po kilku minutach gry robimy wszystko machinalnie. Kiedy kończy nam się miejsce na budowę, stawiamy strażnice, wieże i forty. Koniec końców, nasze tereny stykają się z ziemiami wroga. Co wtedy? Z naszych umocnień wysyłamy rycerzy, żeby szturmowali wroga. Albo wygramy, albo przegramy: tu też nie możemy sterować poddanymi. Nawet żołnierzami. W porządku – zabieramy przeciwnikowi tereny. Kiedy jego zamek zostaje otoczony przez naszych wojowników, co wtedy? Nic nowego – kolejny szturm. Po prostu – początek, gospodarka, strażnice, szturm. Tak wygląda każda plansza. Wydaje się to nudne? Otóż nie! Wbrew pozorom gra się nie nudzi nawet po piętnastym etapie (a jest ich trzydzieści). Jeśli mamy skończyć grę, to tylko dlatego, że nie możemy przejść jakiegoś levelu. Zresztą, gdyby Settlersi byli nudni, seria by się tak nie rozwinęła. Cóż, muszę kończyć, bo mali ludkowie coś się burzą. Moja ocena to 7/10.

Plusy:

-tryb multiplayer

-super grafika

-bardzo wciąga

Minusy:

-ale i "odciąga"...